کنکور و گذرش

از دوست کنکوری که این نوشتار را برای ما فرستاده اند سپاسگذاریم.شاید زبان حال بسیاری از کنکوری های تازه کنکور داده یا پیشکسوت های این امر باشد.کسانی که این راه را طی کرده اند و خاطراتی از آن دارند:

درست 10 روز پیش بود که از این سد لعنتی کنکور گذشتیم و چند ماهی که در مدرسه گذراندم و بعد چند هفته آخر را که در خانه بودم مرور می کردم.

بالاخره کنکور هم گذشت با آن همه تب و تاب و دلهره های خاص خودش.خوب یا بد بودنش برایم زیاد مطرح نیست آنچه که برایم مطرح است تماشای نابود شدن دوستانم است.

چون کنکور نیز مانند حبابی بود که باید زمانی می ترکید و در تلاطم آب های خروشان زندگی این حباب نه چندان بزرگ نیز ترکید.از نابود شدن سخن گفتم آری!نابود شدن جوانان این مرز و بوم انگار این سرزمین عزیز زیاد به فرزندانش علاقه ای ندارد و از نابودی فرزندانش خم به ابرو نمی آورد چه رسد آنکه به شیون و زاری ...

چند ماهی که در مدرسه بودیم شاهد زحمت و کار دوستانم بودم و از نزدیک بر اوضاع مسیر کنکور اشراف داشتم.مسیری که معلوم نیست که آیا به انجام خوش خواهد رسید و یا به پوچ شدن آنچه که برای آن کاخی از آمال را برپاکرده اید.شاید بگویید ای بابا زندگی یک سرش برد است و یک سرش هم باخت و همه مسائل این گونه است. شاید حق با شما باشد اما در این کشور عزیز آنچه را که برایش زحمت می کشی و منتظر نتیجه می نشینی اکثر اوقات به آنچه که می خواهی نمی رسی.

با نگاهی به تاریخ بلند و طومار گونه این مرز و بوم به این موضوع می رسی که همیشه اینگونهبوده و ایران خانم برای فرزندان مستعد خود جایی نداشته است.در روز امتحان کنکور ای کاش یک دوربین همراه داشتم تا تصویر حال جوانان را بعد از امتحان و به نتیجه نرسیدن زحماتشان ضبط کنم و اینکه اینان از رفتن به دانشگاه های پر بار این سرزمین محروم ماندند.اما چه فایده که این تصاویر باید فقط در آرشیو ذهن ما بماند همانند تصاویری که در جنگ تحمیلی در آشیو ذهن رزمندگان مانده است.فرق انست که تلاششان آنه را به رحمت نامتناهی و بهترین پاداشها رساند.

شاید این دوستمون زیادی منفی بافی کرده باشه ولی هر کسی از زاویه ای به این مساله نگه می کنه و من فکر می کنم نتونم حقی رو از او بگیرم یا بخواهم حقی به او بدهم.به هر حال این نیز بگذرد...